Zeilen

De eerste week op de boot is echt wennen. Als je buiten op het dek zit en de horizon kan zien gaat alles goed. Maar zodra ik binnen zit dan is er niks meer om je aan te oriënteren. Dan moet je kiezen of je met je lichaam mee gaat met het schommelen van de boot of dat je ertegen in gaat met je lichaam zodat je hoofd recht blijft. Dat laatste probeer ik in het begin, maar als je je niet kan oriënteren voel je op gegeven moment niet meer het ritme en gaat het alsnog fout. Als je mee gaat met de boot, moet je lichaam daar echt even aan wennen. Gelukkig weet ik al mijn eten binnen te houden!

De zeilboot is ongeveer 14 meter lang en heeft 2 masten. Francesco en Michaela hebben een kabine achterin waar ze slapen, Daniel en ik delen de kabine voorin de boot. Er is ongeveer 50cm2 om te staan en dan zijn er 2 bedden. Ik slaap in de bovenste. Net buiten onze kabine is de 'woonkamer' met een opklap tafel waar we eten. Er is een kleine badkamer met een wc, maar douchen doen we in de zee. Er is ook een kleine keuken met 2 wasbakjes en een gasfornuis. Dan is er het trapje naar buiten naar de cockpit met het stuur.
Er zijn 2 kleine roei sloepjes waarmee we 'a shore' kunnen gaan.

We eten elke dag samen, ontbijt tussen 7 en 7:30, lunch rond 12:30 en avond eten rond 20h. Michaela houd van koken en bereid alle maaltijden. Daniel en ik wisselen iedere ochtend de 'huishoudelijke taken' af. De een doet de afwas van de avond ervoor en het ontbijt. De ander maakt de beide sloepjes schoon, wat inhoud dat je het water wat erinstaat eruit schept en al het zand eruit dweilt. Want zand is de pest voor de lak van het interieur van de grotendeels uit hout bestaande boot, net als zout water.

Dominica
De eerste week blijven we voor anker in Portsmouth in het noorden van Dominica. Dit is een kleine baai met ongeveer 20 zeilboten. Er zijn een paar restaurantjes aan het strand met elk een eigen pier waar we de sloepjes kunnen aanleggen.
Ik moet nog geld overmaken voor mijn verblijf op de boot, maar het internet cafe heeft de hele week geen internet.

Op zondag is er een BBQ voor een goed doel. Alle bootsmensen komen er op af. Na het eten gaan de tafels en banken aan de kant en draaien ze YMCA. Ik raak aan de praat met een engelsman over Nederland. Hij is er vaak geweest en ik vraag of ie Nederland wil tekenen in het zand. Hij tekent allemaal vierkanten?!? en roept wat plaatsnamen. Hij is groot fan van Maastricht, de plaats die zo dicht bij de grens met Frankrijk ligt. Ik teken Nederland in het zand om te laten zien hoe het er eigenlijk uit ziet en waar Maastricht ligt. Maar hij schopt half Limburg van mijn tekening terwijl die roept dat Nederland er echt niet zo uit ziet.. ..dat is zo'n beetje het niveau van de avond..

We huren een auto met z'n vieren. Het eiland heeft volgens de overlevering 365 riviertjes en het stikt van de schitterende watervallen, sommige wel 40 meter hoog. Heerlijk om in en onder te verkoelen. We lopen door het nog grotendeels ongerepte regenwoud, dat door de net gevallen regen er uit ziet zoals je je een regenwoud voorstelt. Schitterende tinten groen!

We wassen onze kleren tussen de lokale huisvrouwen bij een kraantje langs de kant van de hoofdstraat. Maar deze hoofdstraat is geen Wibautstraat, meer het doodlopende woonerf waar ik opgroeide. De vrouwen lachen om ons, maar hebben respect voor wat we doen. De mannen die langs komen kijken vooral heel vreemd.

Dan gaan we eindelijk zeilen, maar er is niet veel wind, dus we besluiten om een nachtje in Roseau (de hoofdstad van Dominica) voor anker te gaan en de volgende dag verder naar Martinique te zeilen.

De volgende dag is er genoeg wind en gaan we een stuk harder! Tijdens het zeilen zien we zeeschildpadden, heel veel vliegende vissen en grote groep dolfijnen en in de verte zelfs het splashen van walvissen. Vlak voordat we vertrokken kwamen er nog 2 pelikanen voorbij gevlogen.

Martinique.

Echt een verschil met Dominica. Het is echt Frankrijk! We betalen met euro's en het stikt van de Carrefours en Leader Prices (supermarkten). Ook zit er aan de baai waarin we geankerd liggen een Mc Donalds. Met wifi! Deze week eet ik meer sunday ijsjes dan in mijn hele leven ervoor.

Tijdens ons verblijf in de baai van Fort de France vind de finale van een zeilwedstrijd tussen Frankrijk en Martinique plaats. Daarom zijn er allemaal festiviteiten, er word geracet met waterscooters en met allemaal aparte zeilboten. Verder is muziek, veel extra eet tentjes en een draaimolen die word aangedreven door mannen die rondrennen met in het midden een live band. Als we een keer 'a shore' bij een van die eettentjes eten worden we knettergek van de alle muziek door elkaar. Ze hebben allemaal kei hard hun eigen muziek aan, maar er is geen plek op het plein waar je er maar één tegelijk kan horen.

Daniel en ik huren een auto terwijl Francesco en Michaela de motor repareren. We beklimmen de vulkaan die het eiland gevormd heeft en 100 jaar geleden nog de toenmalige hoofdstad heeft weggevaagd. Maar omdat ie zo hoog is, is de top niet te zien door de wolken. En als we op de top zijn, zien wij dus niks. Terwijl het eigenlijk non stop regent. Toch was het de moeite waard!

De volgende dag verkennen we het zuidelijke deel van het eiland en zwemmen en snorkelen we op verschillende stranden.

St Lucia.
Na een dag zeilen gaan we voor anker in Rodney Bay in het noorden van St Lucia. Achter de baai licht een Marina met honderden boten. Het is nu meer dan 20 min roeien voor we 'a shore' kunnen gaan. Er ligt een klein dorpje naast en de atmosfeer is hier veel aangenamer!
Er zijn weer minibusjes die je naar de stad kunnen brengen voor 2,5 east caribbean dollar (ongeveer 70 cent). Ze stoppen overal langs de weg als je staat te wachten en als je 'bus stop' roept stopt hij bij de volgende halte. De haltes zijn nooit ver uit elkaar en de mensen zeggen nog 'good afternoon' als ze de bus instappen.
Castries, de hoofdstad heeft ook een grote haven waar elke dag nieuwe cruiseschepen honderden dagtouristen uitspugen. Maar ook hier vind ik de sfeer heel fijn.

Daniel en ik huren weer samen een auto. Daniel rijdt en ik heb de drie kaarten van het eiland tegelijk op mijn schoot om te vergelijken. Op de een staat de grot hier, op de ander daar en op de derde helemaal niet, maar daar staat dan weer wel een weg op, die op de andere 2 kaarten niet staat, die ons naar de grot zou kunnen brengen. Maar helaas, niet te vinden.

St. Lucia is bekent om de 2 pitons in het zuiden van het eiland. Dit zijn 2 gigantisch steile rotsen die vanuit het water tot bijna 800meter de lucht in steken. Een weg die ons naar een trail op een van de pitons moest brengen houd spontaan op zonder waarschuwing. Een gebroken brug.. we kunnen nog net op tijd stoppen.
We rijden het hele eiland rond, zonder iets specifieks te kunnen vinden. Ook de touristen informatie levert niks op.

Volgende dag gaan we op zoek naar het noorden van het eiland. We rijden wat rond en maken een mooie hike door gebied met cactussen. We zwemmen op een mooi verlaten strand aan de oost kust. Hier 'riden' we de golven tot aan het strand.

Eindelijk maken we echt gebruik van de 4wd. Tussen Maart en Augustus maak je kans om schildpadden te zien op een afgelegen strand aan de oostkust. Daarvoor moeten we over een echt onbegaanbare weg. Tijdens het naar beneden gaan gaat het lampje van de tank al branden..
Aangekomen bij de kust maken we een kamp. Ik mijn hangmat met een stuk plastic en dat is maar goed ook want zodra het hangt komt de eerste regenbui al. Daniel zal in de auto slapen.
We lopen het strand een keer op en neer. Dit duurt ongeveer een uur. We zien 2 sporen van schildpadden die hun eieren eerder gelegd hebben. Maar sporen van mensen lopen er al overheen dus we weten niet van wanneer dat was.
Daarna kook ik op een vuurtje mijn eten in mijn billycan. We hebben ook een fles wijn en kaasjes gekocht. Maar de kaasjes zijn allemaal gesmolten.. Vloeistof in een plastic verpakking. Blehh.

Om 7h is het donker en gaan we op een blok driftwood zitten.. Dan lopen we nog een keer het strand op en neer. We gaan weer zitten. De schildpadden kunnen tussen 4pm en 6am komen.. Maar ook net zo goed niet. Het sikkeltje maan dat ons nog 50m kon laten kijken verdwijnt ook... Rond 23h gaan we pitten. We zetten de wekker om 4:30h, maar zijn allebei al wakker omdat het al weer hevig geregend heeft. We nemen een broodje en lopen weer naar het strand.
Links of rechts?? We gaan eerst links.. Het is pikkedonker en elk blok hout, rots of schaduw lijkt een schildpad te zijn.. We zijn sceptisch.. Dan weer terug en de andere kant van het strand op.. In de verte zien we weer een rots.. Maar wacht.. Nee.. Het beweegt echt! Een schildpad van zeker 1,3 meter kruipt over het strand opweg naar de zee. We laten onze hoofdlampjes uit om het beest niet bang te maken. Als we dichtbij staan draaid ze om, ze lijkt bang te zijn, maar ze maakt een schijnbeweging.. van zeker 10 min.. Ze maakt een perfect rondje.. En dan alsnog verdwijnt ze uitgeput terug in de zee.. Het is te donker voor fotos.. (We hebben er wel een paar gemaakt misschien met photoshop nog iets op te krikken.) Dan komt de zon op en maken we nog wat fotos van de sporen die ze achter liet.. Een paar bergjes zand vrij ver het strand op, die moeten lijken alsof daar niks gebeurt is en dan 2 perfecte rondjes met duidelijke sporen van de poten die het zand bewerken waarschijnlijk om natuurlijke vijanden te misleiden. Echt bijzonder en machtig om te zien!!

Ik besluit om vanaf het strand terug te lopen met mijn backpack. Ik wil via de kustlijn gaan. Dat bespaard ook benzine en Daniel brengt de auto terug naar de verhuur.
Het is inmiddels 7h en de zon schijnt al fel! Ik neem al het water dat we nog in de auto hadden mee, maar dat is maar net iets meer dan 2 liter. Ik maak nog 3 kokosnoten open die ik gister had gevonden. Ik loop naar het einde van het strand en hoop dat er iets van een trail is.. Maar helaas.. Dus ik kies de makkelijkst begaanbare weg..maar die word al snel onbegaanbaar door de doornstruiken.. Het is afzien en mij armen en benen zitten onder de krassen. Maar na 1,5h bereik ik een ander strand. Als ik op dit tempo door ga ben ik vandaag nog terug. Ik beklim de rots aan het andere einde van het strand.. Er lijkt iets van een pad langs de afgrond te lopen.. Mij balans met mijn grote backpack is iets anders.. Dus ik loop heel voorzichtig.. Als er een paar steentjes zouden weg glijden val ik te pletter op de rotsen beneden en word ik snel weggespoeld door de zee..
Ik stuit op een hek..en besluit langs het hek door het droge kreekje omhoog te klimmen. Maar dan buigt het hek naar me toe en klim ik erover. (de tourist information had gezegd dat het gevaarlijk was om alleen door het land te lopen ivm met de plantage eigenaren.. Die kunnen je zomaar vermoorden.. En dat is dan slecht voor de naam van het land. Dat vind ik allemaal een beetje overdreven, maar ze zullen het vast niet leuk vinden dus ik blijf uitkijken) maar ik verwacht hier niemand.. Want ik raak weer verstrikt in de doornstruiken.. Het lukt me om de top te bereiken. En aan de noordkant van de berg is het meer tropische jungle waar ik door naar beneden loop. Ik stuit op een uitgedroogde kreek en verwacht dat als ik deze volg, ik in een dal met weer een strandje beland. Maar nee, er is alleen een steile afgrond en geen mogelijkheid om naar beneden te klimmen. Ik keer om en loop weer naar boven maar blijf noord aanhouden. Dit betekend weer doornstruiken. Het gaat tergend langzaam en na iets meer dan een uur zie ik een paar gebouwtjes. Inmiddels ben ik ook alweer over een hek geklommen dus dit zal zeker privé terrein zijn. Ik hou afstand en daal weer af aan de andere kant van de berg.

Ik kom in een dal terecht waar het helemaal vlak is.. Ik kan nu niet ver meer van een strandje zijn.. Het is vrij makkelijk doorkomen en ik zie in de verte al palmbomen. Maar dan stuit ik op een mangrove. Ik probeer of ik er omheen kan, maar dat is onmogelijk zonder weer omhoog te gaan. Ik besluit om er doorheen te gaan. Op handen en knieën kruip ik er door heen. Over, onder en door de takken heen. Mijn grote rugzak blijft telkens hangen. Dan is het einde in zicht. Er staan verschillende palmbomen, maar er is er maar 1 met kokosnoten. Ik heb verschrikkelijke dorst en besluit om met mijn mes in de boom te klimmen om ze eruit te halen. Het lukt me om er 5 los te snijden en dan kost het me ook nog heel wat moeite om ze met mijn mes open te maken. Ik vraag me af of het de moeite waard is. Maar het smaakt goed en ik eet ook de kokos van een van de noten.

Ik besluit weer door te lopen en stuit weer op een mangrove, weer kan ik er niet omheen, dus opnieuw erdoorheen. Na deze mangrove hoor ik de zee, het kan nu niet ver meer zijn, maar moet door nog een derde mangrove.. Dan stuit ik op riet en zie ik in de verte een strandje, maar aan beide zijden van waar ik sta stroomt water. Ik kijk voorzichtig hoe diep het is, maar ik kan er niet staan. Ik doe mijn zwembroek aan om te kijken of ik ergens er door heen kan, maar het is 1 meter uit de kant al zo diep dat ik de bodem niet kan bereiken.. Dit word onmogelijk met mijn rugzak.

Tijdens het zoeken vind ik nog een omgevallen palmboom met nog meer kokosnoten. Ik open er meer dan 10, maar het kost me zoveel moeite en zweet dat ik dorst blijf houden. (Later verteld iemand me, dat palmbomen die in mangroves staan zout water opnemen wat de kokosmelk zout maakt, maar dat proef je niet, dus kan je blijven drinken en krijg je alleen maar meer dorst.) Ik besluit weer terug te kruipen door de mangroves en het begint te regenen, heerlijk! Eindelijk wat verkoeling! Na een tijdje lopen ruik ik vuur en zie een bamboe stok over een klein riviertje. Ik balanceer naar de overkant waar ik een boomstam zie smeulen.. Er lijkt ook een soort pad te lopen. Na het volgen van dit pad stuit ik op de eerste plantage.. Even later zie ik ook mensen. Ze hebben allemaal van die machetes, maar ik zeg netjes goeie dag en ze kijken alleen maar verbaast 'where the hell' ik vandaan kom met zo'n grote rugzak. Het pad word een 'dirt road' en na een uur een asfalt weg. In het eerste fatsoenlijke dorp hebben ze een winkeltje waar ik eindelijk wat te drinken kan kopen.. Als ik op de bus sta te wachten krijg ik een lift aangeboden naar de 'hoofdweg'. Hele vriendelijke mensen hier!

In het begin van de avond ben ik terug op de boot, waar ik nog een paar dagen verblijf. Ik heb inmiddels een vlucht geboekt naar Dominicaanse Republiek waar ik een cursus Spaans zal doen in combinatie met een cursus kitesurfen.

Ik vlieg via Antigua, het hoofdkwartier van Liat airways en heb weer meer dan 4 uur vertraging tijdens mijn overstap. Maar ze hebben geen tv schermen met informatie en ze roepen pas om dat we vertraging hebben een uur nadat we eigenlijk vertrokken hadden moeten zijn. Je weet dus niet of je misschien de vlucht toch gemist hebt.. niemand die iets weet.. We krijgen na 4h stressen weer eten aangeboden. Dan blijkt dat het vliegtuig kapot was en inmiddels weer gerepareerd.. eindelijk vertrekken we naar de Santo Domingo!