2x voetjes van Surinaamse bodem

Weer een lekke band, nu voor. Maar eerst terug naar vorig weekend.

Na 3 weken alleen maar in de buurt van Paramaribo rondgehangen te hebben vonden we het tijd worden om eens iets verder weg te gaan. Met de bus naar Nickerie. De stadsbus gaat 1x per dag om 13h, dat vonden we te laat dus om 10h op zoek naar de prive busjes. Er staan hier in het centrum verschrikkelijk veel busjes, maar het busje naar Nickerie stond natuurlijk weer aan de andere kant van het centrum. We kwamen rond 10:45 aan bij het busje, er zaten al wat mensen in en we stapten er gelijk bij. Maar deze busjes gaan pas als ze vol zitten. Het duurt een uurtje en dan zit de bus bijna vol, denken we. Maar dan kan je ook nog de stoeltjes in het gangpad omklappen en ontstaan er nog meer zitplaatsen. Er komt een grote familie aan die ook naar Nickerie wil, maar ze willen niet op de klapstoeltjes zitten ofzo en gaan dus in een ander busje achter ons zitten dat net aangekomen is. Er word aardig geschreeuwd door de mensen die de busjes vol moeten krijgen, maar ze zijn eigenwijs en wachten liever tot dat andere busje vol zit.. Geen idee, waarom want wij vertrekken pas om 13:15, twee en een half uur na dat we aankwamen. Dan zit je dus al 2,5 uur in de bus en dan gaat ie pas rijden. Vlak voor we vertrekken komt er nog iemand even een lange doos met een antenne erin brengen. De chauffeur legt het over een rij stoelen waar gewoon mensen op zitten en vraagt: 'Hindert het u?' Niemand lijkt er last van te hebben, ook al kunnen ze de komende 5 uur niet meer uit het raam kijken of hun hoofd bewegen..

Na iets meer dan 3 uur rijden hebben we even een sanitaire stop en na 4 uur rijden komen enkele passagiers er achter dat we niet naar de plek rijden waar ze eigenlijk naar toe moeten. Ze kunnen op de T-splitsing eruit en daar een taxi bellen..

Nickerie is een stadje in het westen van Suriname vlak bij de grens met Brits Guyana. We hebben een hotel net buiten de stad, dat is 15min lopen vanaf 'het busstation', met een terras aan de rivier. Echt een schitterend uitzicht. De volgende dag spreken we af om met een gids naar 'Bigi Pan' te gaan. Hij haalt ons op met z'n landrover en dan gaan we naar de aanlegplaats voor z'n bootjes. Hij is niet zo blij dat we zo laat gebeld hebben want nu is het laag water en dat scheelt zo'n 3,5 meter. Als we even later een aftakking van de rivier op varen snap ik waarom. We moeten de boot over een dijk heen slepen. Er ligt een 'ramp' van ongeveer 20 meter met transport rollen. Hier moeten we de boot overheen duwen. Als het hoog water zou zijn, dan zouden we bijna gewoon door kunnen varen. De gids heeft ook zijn vrouw en kleinzoon meegenomen en er zijn nog andere mensen met een vissersboot die helpen om onze boot erover heen te trekken/duwen. We varen nu een 'kanaaltje' op, het natuurpark in. Er zijn hier heel veel mooie vogels te zien. Het is een mooi tochtje en we komen regelmatig een vissersbootje tegen die de andere kant op vaart. Na een tijdje varen komen we bij een gigantisch meer. Dit is dus 'bigi pan' wat gewoon 'grote pan' betekend. Er staan enkele huisjes op palen in het water en onze gids bezit zo'n huisje. Het is ook mogelijk om in zo'n huisje te overnachten, maar we komen er pas te laat achter en hadden ons hotel voor de komende nacht al betaald.

We leggen aan bij hun huisje en kunnen daar lunchen. Daarna gaan we verder het meer op. We zijn nog net op tijd om de Rode Ibis te zien voordat ie na het overwinteren weer terug naar Canada vliegt. Ze zijn echt super mooi en sommige zijn echt knal rood. We varen verder het moeras in. Dit is echt schitterend! Allemaal dode bomen net of we in een bizarre film terecht zijn gekomen. En dan af een toe een groepje rode ibisen ertussen.

We hebben een heel weekend geen mug gezien en dat terwijl Nickerie in Suriname bekend staat als de plek met de meeste muggen. Op de terug weg besluiten we een taxi te nemen, dat is ietsje duurder, maar we willen graag nog dezelfde dag aankomen in Paramaribo en daar twijfelde we een beetje over als we de eerste 2 mensen zijn die bij de bus staan te wachten. De taxi chauffeur heeft maar één reggae CD en die horen we dus 5x helemaal. Behalve het eerste nummer, dat horen we 6x. De text blijft lekker hangen.. ...Show me yours, I'll show you mine. Maybe mine is bigger than yours, Maybe mine goes deeper than yours.. ...

Donderdag was het valentijnsdag en dat word hier aardig groots gevierd. Er staat een file voor de bloemenkraampjes die bepakt zijn met rozen en beertjes. En speciaal op deze dag komen alle helicopters uit Suriname samen op het onafhankelijkheidsplein. 4 stuks om precies te zijn en voor 109 SRD kan je 8 minuutjes over de stad heen vliegen. Dit plein ligt 100 meter van de academie dus we horen ze heel de dag overvliegen. Ik heb ooit in een heli boven de Grand Canyon gevlogen en ik denk dat dat wel het vetste is dat ik ooit in mijn leven heb meegemaakt, dus zelfs na helemaal knettergek te zijn geworden van het lawaai, moet en zal ik erin. Ik weet wel iemand die ik zou willen meenemen, maar die is helaas niet in Suriname. Erik wil ook niet mee dus ga ik maar alleen. ECHT SUPER VET!! Dat recht omhoog opstijgen en dat draaien om zijn eigen as.. dat is gewoon onbeschrijfelijk. Het is al donker en je ziet een stuk minder dan boven de Grand Canyon, maar dat maakt me niks uit. Zo blij als een kind van 6!

Vrijdag worden we uit ons bed gebeld. We proberen al een paar weekenden achterelkaar naar Marcel Pinas in Moengo te gaan. Dat is zo'n beetje de bekendste kunstenaar van Suriname. Maar hij is ontzettend druk. Hij zegt dat we mee kunnen rijden als we over een half uur bij de brug staan. Dat gaan we niet redden, dus nemen we een taxi. Deze zou ons om 10h ophalen, maar voor de verandering is hij 20min te vroeg. Nu moeten wij zeggen dat hij moet wachten. En als we buiten komen blijkt het zelfde te gelden voor de 5 andere passagiers die er al in zitten. De chauffeur is heel vriendelijk en de taxi is gaar, ik kan bijvoorbeeld niet mijn eigen deur dicht doen, er geld een hele handleiding en hij moet het vanaf buiten doen. Hij crost door heel Paramaribo en praat met heel veel mensen die we onderweg tegen komen. Ik snap niet wat ie nou wil, want er passen niet nog meer mensen bij. We verlaten dan toch Paramaribo en binnen een uur hebben we al een pauze om te eten. De weg is super slecht. Na de stop is ie een stuk beter, er liggen hele stukken nieuw asfalt en ze zijn ook 'druk' bezig met asfalteren. Enkele passagiers hebben een conversatie. Ook de airco is kapot dus de ramen staan open dit zorgt voor veel lawaai, maar ze komen er moeiteloos bovenuit. Mijn buurvrouw heeft genoeg van het geschreeuw ze pakt haar telefoon en zet van die schijt R&B op. Dan zet de chauffeur ook nog zijn autoradio aan. Er staan bordjes langs de weg met max 50, maar hij rijd ruim het dubbele. Als we bij een bocht komen en er een bordje 30 staat laat ie zijn snelheid gelukkig even zakken tot 80, want het regent en de weg is nat... Gelukkig hoeft ie z'n snack maar met één hand te eten zodat ie de andere aan het stuur heeft... Oh en mama, ik heb ook geen gordel. Van bordjes met 'nieuw wegdek langere remweg' hebben ze hier nog nooit gehoord en we slalommen tussen de asfalt machines en walsen door. En dat allemaal onder het genot van Bruno Mars, Take that via Celine Dion, Shania Twain en Jessica Simpson.

Oh en dat rode stoplicht voor die brug geld natuurlijk niet voor ons! Heerlijk op reis zijn!

We kunnen 2 nachten in het appartement van Marcel Pinas verblijven. Als we aankomen ontmoeten we eerst Wim de Pauw een Belg die een jaar in Moengo verblijft om daar een muziek festival op te zetten. Als we even later door het dorpje fietsen ontmoeten we Jasmin Werner, die nieuwe (duitse) kunstenaares die hier 2 maanden in residence gaat. Later op de middag heeft Marcel ook tijd om te vertellen over het project dat hij hier uitvoert. Ik zal proberen om het kort te houden: Na de burgeroorlog, blijft het oosten achtergesteld. Er zijn hier de meeste mensen vermoord en Moengo zelf is ook zwaar beschadigd. Marcel heeft op het Nola (de academie waar wij nu les geven) en op Jamaica gestudeerd, hij heeft daarna ook nog in Amsterdam op de Rijksacademie gezeten. Hij wil door middel van Kunst Moengo weer opkrikken. Hij heeft een Art Studio opgezet waar hij Residency's aanbied in samenwerking met het Mondriaan fonds. Het is de bedoeling dat de kunstenaars die komen les geven aan de kinderen van het dorp en nog een beeld achterlaten. Deze beelden staan in de openbare ruimte en moeten zorgen dat er toerisme op gang komt. Er is inmiddels een museum voor hedendaagse kunst, een restaurantje en vorige maand is er ook craftshop geopend. Er worden tekenlessen en danslessen gegeven. Ook het 3 daagse festival is een initiatief van hem. Het is de bedoeling dat dit een jaarlijks terugkerend evenement word. Als het door gaat, kunnen locale mensen straks onder andere eten, drinken en zelfgemaakte spulletjes verkopen. Als er nog meer beelden zijn kan er een fietsverhuur geopend worden. Hij is in 2009 begonnen en heeft alles tot nu toe zonder steun van de locale overheid bereikt.

We wonen een dansvoorstelling en een dansles bij.

Op zaterdag gaan we met de taxi nog een stukje verder naar het oosten. Daar pakken we een bootje naar Frans Guiana. Dit is gewoon nog een provincie van Frankrijk. De auto's hebben Franse nummerborden en er word betaald met Euro's. Er is een markt waar veel meer groentes en fruit te koop is. De architectuur ziet er ook af en toe iets stabieler uit. Omdat er geen douane is kunnen we gewoon zonder visum heen en weer.

Zondag zijn we met een bootje nog de rivier op gevaren naar een Marron-dorpje dat alleen via het water te bereiken is. Marrons worden ook wel Bosnegers genoemd. Het blijft gaaf om zo met een bootje door de jungle te varen.

Als we terug rijden naar Paramaribo regent het heel de weg kei hard. En zodra we de stad binnenrijden staan de straten helemaal blank met tot wel 50 cm water. Alleen aan de lantarenpalen kan je nog een beetje zien waar je kan rijden. Onze straat is ook een riviertje geworden en gelukkig zet de taxi ons voor de deur af.



Afgelopen week hebben we met de studenten vooral aan het script gewerkt. Ik heb laten zien wat een statief is want sommige mensen hadden dat nog nooit gezien. We zijn vandaag bij de bioscoop langs geweest en na een gesprek met de big boss hebben we het goeie nieuws gehad dat een zaal gesponsord krijgen en we de films op het grote doek kunnen laten zien. We zijn verder heel de dag druk geweest met voorbereiden en morgen gaan we gelijk beginnen met filmen op de de verschillende locaties. Super spannend maar ook super leuk! We merken dat de studenten zeer betrokken zijn en het ook leuk vinden. Dat zeggen ze ook regelmatig!



Ik sluit af met een citaat van de gids naar Bigi Pan:

Peper is lekker aan je inlaat, maar niet aan je uitlaat.